Można nie kochać futbolu, ale warto wiedzieć, jak wpływa na ludzi. Można nie być kibicem, ale warto zobaczyć, jak kibicowanie daje ludziom głos. Czasem to głos rozpaczy, bólu, złości, a czasem politycznej przynależności, akceptacji albo zwykłego szczęścia.Przez wiele miesięcy w sześciu różnych krajach na własnej skórze sprawdzaliśmy, jak to działa: jak piłka nożna wpływa na miejsca i ludzi od lat żyjących w konflikcie, jak te konflikty widać w drużynach i na trybunach.Dotarliśmy tam, gdzie normalnie trudno jest dotrzeć, pytaliśmy o to, o czym często normalnie się nie mówi. Rozmawialiśmy z czołowymi piłkarzami, wpływowymi politykami, z chodzącymi legendami, których nazwiska to marka.To nie jest książka tylko dla kibiców piłkarskich, ale dla wszystkich, którzy potrafią łączyć kropki. Piłka nożna tłumaczy świat. To nie banał, tak naprawdę jest.Bilbao, Tyraspol, Jerozolima, także Irlandia Północna, Kosowo oraz Bośnia i Hercegowina - wszędzie tam aż kipi od tematów, które są tabu, i od przeszłości, która boli. Każde z tych miejsc to jakaś tajemnica. Każde z tych miejsc to albo krew, albo pot, albo łzy, albo wszystko razem. Tam problemów nie da się zamieść pod dywan, tam wystarczy mecz, żeby zobaczyć je jak na dłoni.

"Kosowo, fascynujące, niezależne, zbuntowane. Kiedy w Walentynki 2000 roku przekraczałam granicę, nie miałam pojęcia, że wkraczam w głąb kipiącego "kotła bałkańskiego". Jeszcze ziemia miała kolor i zapach krwi. Trzy lata żyłam wśród ludzi, których celem życiowym było dążenie do uzyskania niepodległości, ale jednocześnie emigrowali masowo tam, gdzie czekało na nich "lepsze życie". Tam na świat przyszła moja córka, tam przeżyłam swoją gehennę, tam słowo WOLNOŚĆ stało się dla mnie tylko słowem.17 lutego 2008 roku Kosowo uzyskało status państwa niepodległego. W "kotle bałkańskim" znowu zawrzało."...Podbiegł do mnie i uderzył z całej siły w twarz. Upadłam na łóżko, nie zdążyłam się podnieść, bo usiadł na mnie i począł bić raz po raz . Były to ciosy, nad którymi nie panował, uderzał, gdzie popadło, a ja nie byłam w stanie nic zrobić. W pewnym momencie udało mi się wydostać spod niego, ale nie dobiegłam do drzwi, kiedy przewrócił mnie na podłogę. Chwycił oburącz za szyję i zacisnął mocno. Na początku broniłam się na oślep, ale po chwili siły zaczęły mnie opuszczać, zrobiło mi się ciemno przed oczami, było mi wszystko jedno. Zamknęłam oczy i już miałam poddać się woli boskiej, gdy oprawca puścił mnie. Nie miałam zamiaru zastanawiać się, dlaczego, po prostu uciekłam z pokoju. Przez moment widziałam tylko Blerima, który trzymał się za twarz. Wybiegłam na dwór. Nie mogłam złapać powietrza, upadłam na ziemię, jak we śnie usłyszałam czyjś głos uparcie pytający, co się stało".