Ostatnie dzieło Irene Némirovsky, najbardziej poczytnej pisarki francuskiej lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku. Malowniczy, przesycony melancholią obraz francuskiej prowincji na kilka lat przed wybuchem II wojny światowej. Książka odnaleziona przypadkiem kilka lat temu wśród rękopisów, jakie Némirovsky pozostawiła swojej córce. Narratorem opowieści jest Silvio, nielubiany kuzyn, który w młodości buntował się przeciwko konwenancom i przehulał swój majątek. Choć jego życie było barwne, pełne przygód i emocji, teraz wydaje się żałować szaleństw młodości. I niespełnionej miłości. Obiektywna, chłodna relacja człowieka doświadczonego przez los, jest w rzeczywistości pełna niedomówień. Sieć intryg i tajemnice, które stopniowo wychodzą na jaw, burzą poczucie normalności i spokoju małej mieściny. Gorąca krew płynie raz spodem, raz wierzchem, zmieniając psy w wilki, sieroty w morderców, a podlotki w kobiety. Rozgrzewa uśpione serca, skłóca rodziny, zmienia bieg przeznaczenia. Okazuje się, że szaleństwo nie zna upływu czasu.